5 می 2002 تا 5 می 2016 ، از رستگاری در روز آخر ، تا آسفالت کردن سری آ
 |
در چنین روزهایی بود، 14 سال پیش. وقتی بیانکونری مجبور شد تا پایانی دشوار جان بکند تا اسکودتو را به دست بیاورد، برعکس تسلطی که این روزها از بانوی پیر سراغ داریم.
وقتی یوونتوس روز 14 می برابر سمپدوریا جام قهرمانی سری آ رابالای سر ببرد، نمایانگر فصلی خواهد بود که آنها به سختی تلاش کردند تا بالاخره روی فرش قرمز اسکودتو قدم بردارد.
آنها که دو بازی اول فصلشان را باخته بودند، در نهایت و به لطف نیم فصل دوم رکوردشکنشان ― روی کاغذ حداقل ― راحت موفق شدند و 3 هفته قبل از پایان مسابقات اسکودتو را مسجل کنند.
با این حال، اوضاع برای بانوی پیر همیشه اینقدر آسان نبوده است، به خصوص قهرمانی 2002‐2001 که مبارزه ای بس دشوارتر بود، جایی که اینتر و مدافع عنوان قهرمانی، رم، یووه را تا روز آخر تعقیب کردند.
جالوروسی با دو امتیاز بیشتر نسبت به یوونتوس در فصل قبلش قهرمان شده بود و بعد از آن یووه مجبور شد به همکاری اش با کارلو آنچلوتی پایان دهد و مارچلو لیپی را برگرداند، آنها به زین الدین زیدان اجازه ی خروج دادند پول حاصل از فروش او را صرف خرید بازیکنانی کردند تا تیم را تغییر دهند. آنها 4 سال بود که در لیگ قهرمان نشده بودند و این اعتماد به نفس کنونی در تضاد کاملی با وضعیت آن زمان یووه ای دارد که در مورد جایگاه خودش در سری آ‌هم مطمئن نبود تا چه رسد به اروپا.
اینتر هم به میزان زیادی خرج کرده بود و در 7 بازی ابتدایی اش شکست نخورد و در پایان دسامبر، در صدر جدل سری آ قرار داشت و از آن سو یووه با تنها 5 پیروزی از 14 بازی اولش دچار مشکل بود که شامل یک تساوی 3‐3 شرم آور با همشهری های منفورشان تورینو بود. آنها قبل از دقیقه ی 60، 3‐0 جلو بودند!!
با توجه به اینکه خط حمله اشان شامل دلپیرو و ترزگه بود، از آن بابت نگرانی نداشتند، اما خط دفاعشان برای اینکه در جدول صعود کنند باید خودش را پیدا می کرد، دقیقا همان کاری که تیم آلگری رکورد شکن انجام داد. یوونتوس مدرن این روزها، به شکل مشابهی به روند نامطلوب فصلش واکنش نشان داد، آنها آرامششان را بیشتر، تمام کنندگی شان را بهتر کردند و از بهترین نفرات لیگ هم بهره می بردند. در مقابل، تیم سال 2002، بهترین بازیکنش را از دست داده بود و هیچ موفقیتی در سال های اخیرش نداشت تا با نگاه به آن الهام بگیرد.
با این اوصاف، 7 پیروزی پیاپی در آغاز سال جدید با وا دادگی نراتزوری و گرگ ها همزمان شد و این دو تیم چندین تساوی پشت هم کسب کردند و به بیانکونری اجازه دادند تا بعد از چهار سال به قهرمانی امیدوارشود. درحالیکه اینتر در دقیقه ی آخر در خانه به یوونتوس گل تساوی را زده بود، بیانکونری تا پایان فصل تنها 1 بار متحمل شکست شد، روندی که با بازگشتشان در سال 2016 هم شباهت هایی داشت.
بین افت آن دو تیم و ناپولی در ماه ها اخیر می توان مقایسه هایی انجام داد، اما قدرت اینتر به علاوه ی تجربه ی رم قضیه را برای مردان لیپی بسیار دلهره آورتر کرده بوده. هفته ی 32ـم نقطه ی عطف بود، با توجه به اینکه رقبای یووه امتیاز از دست داده بودند و پاول ندود با گل دقیقه ی 88ـش در بازی خارج از خانه شان برابر پیاچنزا آنها در فاصله ای دست یافتنی نسبت به صدر جدول قرار داد، 1 امتیز بالاتر از گرگ ها و تنها 1 امتیاز کمتر از اینتر داشتند و کار به روز آخر کشید.
در آخرین هفته، رم توانست با یک پیروزی 1‐0 برابر تورینو بازی را ببرد، اما امیدهایشان با دو گل زودهنگام یوونتوس به شکل حرفه ای در خانه برابر اودینزه پرپر شد. این موضوع باعث شد تا اینتر از برتری شکننده اش برابر لاتزیو، خارج از خانه دفاع کند، کاری که به نظر قادر به انجامش بودند، آنها در دو بار در نیمه ی اول پیش افتادند، ولی انچه ده دنبالش رخ داد، سقوطی بود، تماشایی.
کارل پوبورسکی از پاس به عقب بدموقع وراتیسلاو گرسکو حداکثر استفاده را کرد و بازی را به تساوی کشاند و بعد از آن دو ضربه ی سر افعی های سراسیمه به رتبه ی سوم محکوم کرد.
در آن سرِ کشور، جشن های دیوانه وار آغاز شد و جانلوییجی بوفونی که اولین فصل حضورش در یووه بود یاد گرفت چطور به سختی می توان قهرمان شد.
آن فصل برای اینکه بوفون پیچ و خم های یک قهرمانی دشوار را بیاموزد، نقشی اساسی داشت، این بوفون بود که 14 سال بعد رهبر مبارزه ای جدید شد، چرا که حرفه ای گریِ نابشان باعث شد که دیگر برای قهرمانی به لغزش روز آخر نیاز نداشته باشند.
گاتزتا دلا اسپورت
